Het systeem van SWT (brugpensioen) moet op de schop. Hebben wij dan geen recht op een fatsoenlijk leven?

Maandag om 4.30 uur gaat de wekker, om 5.15 uur naar het werk vertrekken, ten laatste om 6 uur op de werkplaats zijn. Om 12 uur krijg je 20 minuten om te lunchen en terug op de werkplaats te zijn.

De ene week is dat van 6 tot 14 uur, de volgende week van 14 tot 22 uur en voor velen de 3de week van 22 tot 6 uur. Je zit in wisselende ploegen. Je houdt dit geen 45 jaar vol zonder gezondheidsklachten.

Dan heb je nog de jobinhoud. Slechts een kleine minderheid heeft een inhoudelijk interessante job. Elke dag gedurende bijna 8 uur herhaaldelijk tillen, dezelfde monotone arbeid verrichten. Ben ik te somber? Leg je oor te luisteren en oordeel dan zelf.

Zo goed als nergens is er voldoende personeel voor het werk dat moet worden gepresteerd. Met steeds minder personeel meer werk verzetten. Ach ja, je moet maar de nodige flexibiliteit aan de dag leggen.

De productiviteit moet voortdurend naar omhoog. Men zou geen personeel vinden (krapte arbeidsmarkt). Dit riedeltje horen we al zeker 25 jaar. Ook in periodes zonder krapte.

Anderen zullen opwerpen dat er toch regelmatig interims worden ingeschakeld. Hier en daar klopt dat. Wie denk je dat de interim moet opleiden? De collega’s. Je doet dit naast je gewone dagtaak. Geen probleem, in de hoop dat de betrokkene een volwaardig contract krijgt. Toch raar dat er na 6 maanden een nieuwe interim staat. De vorige voldoet alweer niet. Je moet de nieuwe opnieuw opleiden. Dit blijft zich herhalen.

Je prestaties worden voortdurend gemeten. Tijdens evaluaties komt dit ter sprake. Telkens word je, soms al wat subtieler, aangemaand wat ‘harder’ te werken.

Dit moet je 45 jaar volhouden.

Vandaag krijgen we weer te horen dat het systeem van SWT (brugpensioen) op de schop moet. In welke maatschappij leven wij? Hebben wij geen recht op een fatsoenlijk leven? Van een welvaartsstaat verwacht je dat je na een lange loopbaan van 40 jaar de mogelijkheid hebt om via SWT nog van je laatste beste jaren te genieten. Het lijkt erop dat dit meer als een ‘misdaad’ wordt aanzien.

De gemiddelde levensverwachting in goede gezondheid bedraagt 63 jaar. Uit respect moeten werknemers het recht hebben om op 60 jaar in een eindeloopbaanregeling te kunnen stappen. Zonder daarbij door de VDAB op de hielen te worden gezeten. Of blijven we neerkijken op de hardwerkende Vlaming?

(K. Croonenborghs is gewezen gewestelijk secretaris ABVV op SWT).